حضرت علی علیه السلام در خطبه 78 نهج البلاغه می فرمایند:خدایا برمن ببخشای آنچه را که با زبان بتو نزدیک شدم ولی با قلب آن را ترک کردم. 

زنگار زدایی دل

روزی مجنون آهنگ دیار لیلی کرد.با بیقراری بر شتری سوار شد وبا دلی لبریز از مهر به بیابان زد ؛در راه گاهی خیال لیلی آنچنان اورا با خود می بردکه غافل از وقایع می شد.شتری که مجنون سوارش بود در گوشه ای از آبادی بچه ای داشت او که هربارمجنون را از خود بیخود می دید به سوی آبادی بر می گشت وخود را به بچه اش می رساند ،مجنون هربار که بخود می آمد در میافت که فرسنگها راه را بازگشته!اوسه ماه درراه ماند.پس فهمید آن شتربا او همراه نیست. به راستی این حکایت نشان می دهد که روح ما همان مجنون است وعشق به معبود همان لیلی است.تن ما همان شتر است و وابستگی ودل مشغولی های جهان مادی بچه آن شتر است.وقتی از علت حقیقی بودنمان درجهان مادی که همانا شناخت حقیقت خویشتن است غافل شویم وفقط سرگرم خواسته های گذرای مادی گردیم از درک ورسیدن به حقیقت باز خواهیم ماند.